Służące

W czasach, kiedy praktycznie każdy może chwycić za kamerę i nakręcić swój własny film, a następnie umieścić go w sieci, a co za tym idzie umożliwić jego oglądanie na każdym zakątku globu, naprawdę ciężko jest się wyróżnić i zrobić godny zainteresowania film. W związku z tym wielu twórców ucieka się do alternatywnych dla głównego nurtu kinematografii rozwiązań fabularnych i technicznych. Skutki takich działań mogą przynieść dwa skrajne efekty, albo film okazuje się przełomowym arcydziełem, albo staje się kolejnym niezrozumiałym, albo przedobrzonym tworem. Tate Taylor, reżyser i scenarzysta "Służących" postanowił pójść klasyczną i bezpieczną ścieżką. Jego film stara się przede wszystkim opowiedzieć nam historię, bez żadnych ozdobników i elementów wprowadzających szerokie pole do interpretacji. Paradoksalnie nie oznacza to, że jego "Służące" są niepełnowartościowym dziełem filmowym. Jest wręcz odwrotnie. Film opowiada o losach czarnoskórych służących w domach wysoko usytuowanych białych mieszkańców, jednego z małych, amerykańskich miasteczek, w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Stosunek Taylora do sposobu, w jaki traktowane były wtedy służące nie pozostawia pola do interpretacji. Reżyser jasno stawia bowiem sprawę i ukazuje nam bezwzględność i ogromne zacofanie ówczesnej klasy średniej. Filmów dotyczących dyskryminacji rasowej powstało naprawdę wiele, jednak ten urzekł mnie swoją prostotą i dobitnością. Oprócz tego, największą zaletą "Służących" jest fakt, że oglądało się je z przyjemnością, ponieważ scenariusz był skonstruowany w taki sposób, że niejako z góry narzucił z jakimi postaciami powinien identyfikować się widz. Wydaje mi się, że ten film jest świetnym przykładem, że można zrobić film lekki, przyjemny, a jednocześnie dotyczący ważnego problemu i skłaniający do chwili dłuższej refleksji. "Służące" prawdopodobnie nie zapiszą się złotymi literami na kartach światowej kinematografii, jednak nie oznacza to, że nie są dobrym filmem... Polecam!