Zniewolony

Witam po krótkiej przerwie! Jestem właśnie po obejrzeniu najnowszego obrazu Stevea McQueena i chciałbym podzielić się moimi odczuciami na jego temat. Pozwolę sobie zacząć od samego tytułu, bo moim zdaniem to dość istotna kwestia. Jego polska wersja to po prostu "Zniewolony", jednak w oryginale brzmi on "12 Years a Slave", czyli dwanaście lat niewolnika. Oznacza to, że reżyser niejako już w tytule swojego filmu przemyca spojler dotyczący jego zakończenia. Przed obejrzeniem filmu miałem nadzieję, że będzie to miało swoje uzasadnienie, jednak niestety takowego się nie doszukałem. To w zasadzie tyle jeżeli chodzi o kwestię tytułu. W swoim trzecim filmie pełnometrażowym Steve McQueen przenosi nas na południe Stanów Zjednoczonych w połowie XIX wieku, gdzie białoskórzy uważani byli za rasę panów, natomiast czarnoskórzy przyrównywani są do dzikich zwierząt, które nie tylko nie posiadają żadnych praw, ale także zmuszani są do wykańczającej pracy fizycznej. Mimo tego nasz główny bohater, czyli Solomon Northup, posiadający szczęśliwą rodzinę oraz dobre wykształcenie był mieszkańcem Nowego Jorku, gdzie w ówczesnym czasie zniesiono już niewolnictwo. Jednakże już w pierwszych minutach filmu zostaje on porwany i siłą przetransportowany na południe, gdzie sprzedano go jednemu z białoskórych posiadaczy ziemskich. Dalsza część filmu przedstawia brutalne realia niewolniczej codzienności z perspektywy człowieka, którego przy życiu utrzymuje namiastka nadziei związana z możliwością zobaczenia swojej rodziny oraz gra na skrzypcach, przypominająca mu świat przed zniewoleniem. Po tym lakonicznym zarysie fabuły i postaci głównego bohatera czas przejść do ocen i refleksji. 

Z bólem muszę napisać, że "Zniewolony" jest moim zdaniem jest dotąd najsłabszym z filmów McQueena. Po poruszającym i szokującym "Głodzie" powstał genialny "Wstyd", który należy do wąskiego grona moich ulubionych filmów. Moje oczekiwania były tym większe, że jego najnowszy obraz został nominowany do Oscara aż w dziewięciu kategoriach. Jednak paradoksalnie taka ilość nominacji musiała oznaczać, że "Zniewolony" nie jest już filmem tak autorskim jak dwa poprzednie dzieła Brytyjczyka. Nie od dziś wiadomo bowiem, że członkowie Akademii zdecydowanie preferują filmy zrealizowane w hollywoodzkim stylu, a styl McQueena jak do tej pory nijak się miał do niego. Taka zmiana zapewne przełożyła się bezpośrednio na popularność wśród widzów, zainteresowanie mediów, a także samej Akademii. "Zniewolony" jest niewątpliwie bardziej przystępny dla odbiorcy, niż "Głód" i "Wstyd", gdzie narracja była prowadzona głównie za pomocą obrazu i charakterystycznego montażu, a nie dialogów. W zasadzie w "Zniewolonym" znajdują się tylko dwa długie ujęcie, jednak ich wymowność i ładunek emocjonalny są zdecydowanie większe, niż w innych scenach tego filmu. Kolejnym zarzutem w moim odczuciu jest to, że Brytyjczykowi nie udało się tym razem uzyskać niepowtarzalnego klimatu, który sprawiał, że widz angażował się bez reszty w opowiadaną historię. Wynikać to może po części z wspomnianego przeze mnie na samym początku spojlera w tytule. Jednak o ile dwie kwestie o których napisałem powyżej mogą być tylko moim subiektywnym odczuciem, to jednak fakt, że reżyser postanowił grubą kreską oddzielić dobrych bohaterów od złych jest już poważnym defektem. "Zniewolony" nie powoduje u nas dysonansu, w ramach którego jesteśmy zakłopotani w postawieniu moralnej oceny bohaterów. Pozbawieni tego typu dylematów możemy po prostu kibicować "dobrym" i czuć odrazę do "złych". Nie jestem zwolennikiem takiego czarno-białego (w tym przypadku dosłownie i w przenośni) przedstawiania rzeczywistości w filmach. Ten aspekt boli mnie szczególnie, ponieważ McQueen w swoich poprzednich obrazach nie stawiał tak oczywistych tez jak ta, że niewolnictwo było, jest i będzie złe. "Głód" i "Wstyd" ukazywały rzeczywistość w niejednoznacznych szarościach. Kto miał rację w konflikcie między brytyjskim rządem, a separatystami z Irlandzkiej Armii Republikańskiej? Mimo, że "Głód" obejrzałem dwukrotnie to nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie, a to moim zdaniem bardzo dobrze świadczy o tym filmie. Podobnie sytuacja wygląda w uwielbianym przeze mnie "Wstydzie", gdzie najogólniej pisząc główny bohater z pozoru nie robi nikomu krzywdy, jednak jego nawyki i styl życia powodują, że nie możemy zaszufladkować go jako "dobrego", albo "złego" bohatera. To byłoby na tyle jeżeli mowa o wadach, a teraz czas na zalety. Niewątpliwie jedną z największych jest to, że opowiedziana historia została oparta na autentycznych wydarzeniach, które nasz bohater spisał w książce pod tytułem "12 Years a Slave". Jednak przede wszystkim o sile tego filmu stanowi jego wartość historyczna, która uświadamia lub przypomina o nie tak przecież dalekiej przeszłości i niesprawiedliwościach, które wówczas miały miejsce i które odcisnęły istotne piętno na dzisiejszych czasach. Jeżeli chodzi o poziom aktorstwa w "Zniewolonym" to stoi on na bardzo wysokim poziomie. Chiwetel Ejiofor, który wcielił się w głównego bohatera wypada bardzo przekonywająco, natomiast świetny Michael Fassbender po raz kolejny udowadnia, że należy obecnie do grona najlepszych aktorów. Brawa należą się także dla autora zdjęć, któremu udało się nie tylko w przemyślany sposób przedstawić akcję filmu, ale także skontrastować okrutność człowieka przeciwko drugiemu człowiekowi z pięknem południowych Stanów Zjednoczonych. Kontrowersje pojawiają się natomiast przy dyskusji na temat ścieżki dźwiękowej do filmu, którą skomponował Hans Zimmer. Każdy bardziej uważny widz dostrzeże wyraźne podobieństwo pomiędzy muzykę z "Incepcji", a ścieżką dźwiękową ze "Zniewolonego". Są nawet tacy, którzy uważają, że utytułowany kompozytor dokonał autoplagiatu, ja raczej byłbym daleki od tak ostrych zarzutów, a ocenę tej kwestii pozostawiam Wam, gdyż nie czuję się kompetentny w tej materii. 

Ostatnim aspektem, o którym chciałbym napisać i któremu poświęcam osobny akapit jest oddźwięk, który wywołał film. Oczywiście opinie na temat "Zniewolonego" są podzielone, jednak moje zainteresowanie, a raczej zdziwienie i zażenowanie wzbudziły niektóre komentarze i dyskusje toczące się na różnorodnych forach poświęconych kinematografii. Mógłbym w tym momencie przytoczyć fragmenty niektórych z nich, ale nie zrobię tego, gdyż są one na tyle nietaktowne i pełne nienawiści, że nie zasługują na cytowanie. Otóż pojawiło się niepokojąco dużo opinii rasistowskich, sugerujących na przykład, że takowe filmy w ogóle nie powinny powstawać, ponieważ spełniają jedynie rolę sprostania poprawności politycznej, albo przypodobaniu się czarnoskóremu prezydentowi Stanów Zjednoczonych, a nawet, że czarnoskórzy ludzie nie powinni reżyserować filmów, tylko służyć białoskórym, tak jak to miało miejsce za czasów, o których opowiada "Zniewolony". Nie wierzyłem własnym oczom czytając tego typu komentarze. To już nawet nie jest nietolerancja, tylko przejaw jawnej nienawiści z pobudek dla mnie niepojętych. Żywię jednak głęboką nadzieję, że przypadki, o których napisałem powyżej są tylko niechlubnymi wyjątkami, a nie przeważającym głosem opinii publicznej. W gestii podsumowania mogę napisać, że mimo wad, które tutaj przytoczyłem "Zniewolony" jest dobrym filmem, który może się spodobać, ale od reżysera tej klasy co McQueen należy wymagać czegoś więcej niż tylko dobrego filmu. 

Polowanie

Witam serdecznie po świąteczno-noworocznej przerwie! Dzisiaj chciałbym podzielić się z Wami moimi wrażeniami po obejrzeniu filmu Thomasa Vinterberga pod tytułem "Polowanie". Od razu muszę zaznaczyć, że film nieszczególnie trafił w mój gust, ale temat, który porusza wydał mi się na tyle ważny, że postanowiłem o nim napisać. Głównym bohaterem tej opowieści jest Lucas - mieszkaniec prowincjonalnej, duńskiej miejscowości w średnim wieku, wychowawca w miejscowym przedszkolu, a także miłośnik polowań i spotkań z przyjaciółmi zakrapianych alkoholem. Pomimo doskonałego kontaktu ze swoimi wychowankami z przedszkola zostaje oskarżony przez jedną ze swoich podopiecznych, a zarazem córkę najlepszego przyjaciela o pokazanie jej swoich genitaliów. Niestety reżyser już na samym początku filmu wyraźnie informuje widza o tym, że Lucas tak naprawdę nie jest winien tego o co jest oskarżany. Dlaczego niestety? Dlatego, że jest to równoznaczne z tym, że film może skończyć się albo skazaniem głównego bohatera przez sąd za czyn, którego się nie dopuścił, albo wyjściem prawdy na jaw i wybaczeniem wszystkich tych, którzy a priori przekreślili Lucasa. Brzmi niezbyt intrygująco, prawda? I niestety w takiej właśnie niezbyt intrygującej atmosferze upływa seans "Polowania", którego napięcie towarzyszące widzowi powinno być teoretycznie najsilniejszą stroną tego obrazu. Z przeczytanych przeze mnie recenzji dotyczących tego filmu jasno wynika, że jego największym atutem jest aktorstwo Lucasa, w którego wcielił się Mads Mikkelsen, znany chociażby z roli Hannibala Lectera w serialu o tym samym tytule. Niestety nie mogę się zgodzić z tymi opiniami chociażby dlatego, że uważam postępowanie głównego bohatera za niezbyt racjonalne. Gdybym to ja został niesłusznie oskarżony o pedofilię to próbowałbym wszelkimi możliwymi sposobami dowieść swojej niewinności i konsekwentnie przekonywał wszystkich wokół, że to jakieś nieporozumienie. Jednak nasz główny bohater przyjmuje inną taktykę i woli sprawom toczyć się własnym torem. Na nieszczęście dla byłego wychowawcy okazało się to równoznaczne ze współczesną wersją ostracyzmu, polegającą na wykluczeniu z życia lokalnej społeczności zarówno Lucasa, jak i jego syna Marcusa, który jako jedyny uwierzył w niewinność swojego ojca.

I w tym właśnie momencie postaram się skupić na najważniejszym w mojej ocenie aspekcie tego filmu, który zarazem jest jego największą zaletą. Mowa o ukazaniu w jaki sposób niesłusznie postawione oskarżenie może zmienić życie niewinnego człowieka w prawdziwe piekło. Z jednej strony zdajemy sobie sprawę z tego, że dzieci często mają tendencję do tworzenia niezgodnych z rzeczywistością historii, a z drugiej jednak strony uważamy, że dzieci prawie zawsze mówią prawdę. Ten spolaryzowany dualizm sprawia, że naprawdę ciężko obiektywnie ocenić co z tego co wypowiedziało dziecko jest kłamstwem, a co nim nie jest. O ile sąd i prokuratura muszą w swoim postępowaniu opierać się wyłącznie o dowody, to już opinia publiczna takiego obowiązku nie ma i często sama wydaje wyrok na podstawie impulsu i najbardziej pierwotnych instynktów. Inaczej mówiąc, dla wielu równanie: samotnie mieszkający mężczyzna, a zarazem wychowawca w przedszkolu, do którego dodamy oskarżenia o pedofilię zawsze będzie równało się winie. Niczym odkrywczym nie będzie jeżeli napiszę, że takie ocenianie i wydawanie wyroku bez dokładnego zbadania sprawy, w oparciu jedynie o własne przepuszczenia może okazać się niezwykle krzywdzące, niesprawiedliwe i dotkliwe dla tego kto jest obiektem oskarżeń. Jednak skoro to takie nieodkrywcze, a wręcz truistyczne to dlaczego miliony Polaków kilka miesięcy temu, jeszcze przed prawomocnym wyrokiem sądu w sprawie tak zwanej "mamy Madzi" samo wydało wyrok obciążający oskarżoną? Pewnie dokładnie z tego samego powodu dla którego na samym początku sprawy współczuli "mamie Madzi". Jaki to powód? Pierwotne, bezrefleksyjne i niczym konkretnym niepoparte ludzkie emocje i impulsy. Wydaje mi się, że takie właśnie mogło być przesłanie twórcy "Polowania" - nie dajmy się ponieść emocjom i stereotypom, bo to niekoniecznie najlepsi doradcy, a pokusa by im ulec jest niezwykle wielka, zwłaszcza w tak delikatnych sprawach jak pedofilia. W ostatnich latach w naszym kręgu kulturowym szczególny nacisk kładzie się między innymi na wyeliminowaniu wszelkich zachowań pedofilskich z życia społecznego. Jest to oczywiście słuszny w całej rozciągłości postulat, niestety prowadzi on moim zdaniem do nadmiernego przewrażliwienia tą kwestią. Czy to, że mój kilkuletni krewny usiądzie mi na kolanach jest stosowne? Czy w dobrym smaku jest przywitanie mojej małoletniej kuzynki całusem w polik? Jeszcze kilka lat temu odpowiedzi z bardzo dużą dozą prawdopodobnie byłyby we większości twierdzące, ale jak jest dzisiaj? Nie wiem. Chyba mocno zboczyłem z głównego tematu tej notki jakim jest film "Polowanie", ale z drugiej strony to chyba dobrze świadczy o tym filmie, że skłania do szerszych refleksji. Czy warto ten film zobaczyć? Sami musicie dokonać wyboru, mam jednak nadzieję, że to co napisałem do tej pory w jakimś stopniu Wam pomoże. 

God Bless America

Zapewne tak jak u większości z Was staram się, żeby decyzja dotycząca doboru oglądanego filmu należała raczej do tych z kategorii przemyślanych. Inaczej mówiąc, prawie zawsze przed obejrzeniem konkretnego filmu poświęcam kilka minut na research po to, żeby później nie przeklinać przez dwie kolejne godziny swojego wyboru. Oczywiście nie mam na myśli czytania streszczenia fabuły przed seansem, bo taki zabieg uważam za strzał we własną stopę, ale na przykład zapoznanie się z sylwetkami twórców i aktorów danego dzieła, albo chociażby sprawdzenie gatunku jaki film reprezentuje uważam za dobry nawyk, który pozwala uniknąć marnowania czasu na oglądanie tych filmów, których z pewnością nie miałbym ochoty oglądać. Ten przydługi wstęp jest pretekstem, żeby podzielić się z Wami przemyśleniami na temat wielkiego, pozytywnego zaskoczenia jakim był dla mnie wczoraj obejrzany film pod tytułem "God Bless America". Pierwotnie nazwisko reżysera i zarazem scenarzysty tego filmu niewiele mi mówiło, jednak okazało się, że niejaki Bobcat Goldthwait to znany chyba nam wszystkim Zed z "Akademii policyjnej". Po obejrzeniu trwającego dwie minuty zwiastuna byłem przekonany, że za chwilę obejrzę nie wnoszącą żadnych treści, krwawą komedię, nieudolnie próbującą naśladować styl Tarantino czy Rodrigueza, natomiast nie przeszkadzało mi to szczególnie, bo miałem ochotę obejrzeć po prostu film rozrywkowy. Jednak po seansie "God Bless America" wiem, że mimo sporej dawki czarnego humoru na pewno nie nazwałbym tego filmu komedią. Jest to raczej gorzki portret zachodniego społeczeństwa, do którego od kilkunastu lat także się zaliczamy. Na początku filmu poznajemy Franka, mężczyznę w średnim wieku, który właśnie dowiedział się, że stracił pracę, a w dodatku okazało się, że ma guza mózgu, w związku z czym niebawem umrze. Ponadto Frank nie jest konformistą, brzydzi się popkulturową papką, którą zewsząd atakują nas mass media, jest za to idealistą, wierzącym w to, że ludzie mogą i powinni być dla siebie życzliwi. Bez jakichkolwiek perspektyw na poprawę, w dodatku załamany otaczającą go rzeczywistością Frank postanawia targnąć się na swoje życie, wtedy nieoczekiwanie poznaje dwudziestoletnią Roxie, która sprawi, że jego życie zacznie nabierać sensu... Nie bójcie się, to co przed chwilą napisałem to zaledwie lakoniczna wersja kilku pierwszych minut filmu, na której standardowo zakończę, żeby nie psuć Wam ogromnej przyjemności z oglądania tego filmu.

Bobcat Goldthwait nie próbuje stworzyć wielopłaszczyznowego dzieła jak chociażby opisywana przeze mnie ostatnio animacja "Mary i Max", jednak od pierwszej do ostatniej minuty swojego filmu konsekwentnie skłania nas do refleksji dotyczącej tego jak wygląda nasze społeczeństwo, jakie są pragnienia i ambicje członków zachodniej cywilizacji i przede wszystkim do czego to nas prowadzi. Celowo używam sformułowania "nasze społeczeństwo", ponieważ w związku z wynalezieniem telewizji satelitarnej, a zwłaszcza Internetu wykształciło się tak zwane społeczeństwo globalne, które ujednolica dotąd odrębne społeczeństwa. Oglądamy takie same programy telewizyjne jak mieszkańcy chociażby Stanów Zjednoczonych, czy Wielkiej Brytanii, korzystamy z tych samych serwisów społecznościowych, mamy takich samych idoli, nosimy ubrania tych samych marek, a błahe "problemy" życia codziennego takie jak: rozładowana bateria w telefonie czy śmierć ulubionego bohatera w serialu spaja ogromną część obywateli świata w jednolity, uformowany przez środki masowego przekazu konsumencki twór, który jest ziszczonym marzeniem wielkich korporacji. Pewnie narażę się tym co teraz napiszę wielu osobom, ale w jakimś sensie można odnieść "God Bless America" do twórczości Kieślowskiego, który także portretował otaczającą go rzeczywistość społeczną. Oczywiście na tym podobieństwa się kończą, bo o ile Kieślowski pokazywał nam swoją wizję rzeczywistości to Goldthwait oprócz tego jasno stawia tezę, że obecnie panujący stan rzeczy ewidentnie mu się nie podoba. Kieślowski nie oceniał, on pobudzał w swoich filmach szare komórki widzów i skłaniał ich do własnej interpretacji i oceny postaw jego bohaterów, które najczęściej nie mogły być bezsprzecznie sklasyfikowane jako dobre czy złe. Po tym co do tej pory napisałem możecie mieć niepotrzebnie skrzywiony obraz tego filmu, dlatego muszę zaznaczyć, że wbrew temu co mogliście sobie jak dotąd o nim pomyśleć, "God Bless America" to historia opowiedziana w bardzo przyjemny i widowiskowy dla widza sposób. Chociażby dialogi to niezwykle udana mieszanka wybuchowa patetycznych przemyśleń Franka ścierających się ze świeżym spojrzeniem Roxie. Zawsze, ilekroć pierwsze minuty filmu wciągają mnie i ewidentnie przypadają mi do gustu to zaczynam się bać, że dalsza część filmu może nie trzymać wysokiego poziomu z początku, na szczęście w tym filmie wszystko spełniło moje oczekiwania, a wręcz tak jak napisałem na początku tej notki pozytywnie zaskoczyło. Zapewne niektórzy z Was po obejrzeniu tego filmu nie podzielą mojego entuzjazmu, ale to blog, na którym dzielę się z Wami nie prawdami absolutnymi, a jedynie moimi subiektywnymi odczuciami, dlatego zachęcam Was do obejrzenia "God Bless America" i wypracowania własnego zdania na temat tego filmu.

Mary i Max

Ostatnio obejrzałem sporo filmów, jednak ich ilość niestety nie zawsze przekładała się na jakość. Na szczęście, kilka dni temu trafiłem na dzieło w pełnym znaczeniu tego słowa. Cztery lata temu Adam Elliot nakręcił przenikliwy i poruszający obraz pod tytułem "Mary i Max". Mary to ośmioletnia, zakompleksiona mieszkanka przedmieść Melbourne, której rodzice są zaabsorbowani wszystkim na około poza swoją córką. Tytułowa bohaterka została nauczona, że dzieci w Australii "rodzą się" w kuflach od piwa, ale jest niezmiernie ciekawa czy w innych państwach wygląda to podobnie. Postanawia więc napisać list do przypadkowego Amerykanina... List trafia do Maxa, otyłego nowojorczyka, w średnim wieku, dla którego największą przyjemnością jest pochłanianie wymyślonych przez siebie czekoladowych hot dogów... Pozornie tej dwójki nic nie łączy, jednak z czasem okazuje się, że wspólnych cech jest więcej niż można byłoby pierwotnie przewidzieć. Najważniejszą z niech jest samotność i olbrzymie pragnienie posiadanie bliskiej osoby. Film Elliota to opowieść o... No właśnie, o czym? Wydaje mi się, że czegokolwiek bym w tym miejscu nie napisał to byłoby to krzywdzące dla tego dzieła, ponieważ spektrum wątków, symboli, metafor, przesłań i uczuć, które twórcom udało się zawrzeć w tej niespełna półtora godzinnej produkcji budzi mój podziw. Jednak ten natłok treść jest opakowany w sposób bardzo dojrzały i umiejętny, a co najważniejsze atrakcyjny dla widza. "Mary i Max" ogląda się znakomicie, chociażby dlatego, że główni bohaterowie stają się nam naprawdę bliscy już po kilku minutach projekcji, a humor, który reprezentuje ten film jest inteligentny, a przy tym naprawdę zabawny. Kolejnym ogromnym atutem tego obrazu jest technika, w której został zrealizowany. Animacja poklatkowa to gatunek, który powoli umiera, ponieważ zostaje wypierany przez jego cyfrową odmianę, szybszą i tańszą w realizacji. Jednak trud, którego się podjęto opłacił się w mojej ocenie z nawiązką. Dlaczego? Animacja poklatkowa to przede wszystkim niepowtarzalny klimat, znany chociażby z nagrodzonej Oscarem za krótki metraż brytyjsko-polsko-norweskiej koprodukcji "Piotruś i Wilk". Jestem pewien, że gdyby zrealizowano "Mary i Maxa" cyfrowymi narzędziami to straciłby sporo ze swojej wyjątkowości. Teraz powinienem napisać kilka słów na temat wad tego filmu, ale takowych się nie doszukałem. To jeden z tych bardzo nielicznych filmów, w których wszystko spełniło moje wygórowane oczekiwania. Dotyczy to również zakończenia tej opowieści, która doprowadziła mnie do łez. Dosłownie. Oczywiście nie napiszę, czy ta historia zawiązała się pozytywnie, negatywnie, czy może niejednoznacznie, żeby nie psuć Wam przyjemności z oglądania, niemniej mam nadzieję, że dostatecznie zachęciłem do odwiedzenia świata "Mary i Maxa".

Obywatel Milk

W momencie, kiedy w naszym kraju trwa burzliwa dyskusja na temat homoseksualizmu, film Gusa Van Santa "Obywatel Milk" wydaje się być szczególnie aktualny. Jest to opowieść o działalności Harveya Milka, który dążył do tego, żeby zasiąść w radzie miasta San Francisco, a następnie doprowadzić do równego traktowania obywateli, bez względu na ich orientację seksualną. Gus Van Sant nie próbuje budować napięcia tam, gdzie wielu by je znalazło, ponieważ już w trzeciej minucie filmu dowiadujemy się, że Milk dostał mandat radnego, jednakże został zastrzelony podczas trwania kadencji. O sile tego filmu zadecydował przede wszystkim świetny Sean Penn w tytułowej roli, ale także nagrodzony Oscarem scenariusz zbudowany w taki sposób, że walka o prawa gejów i lesbijek pod koniec lat siedemdziesiątych w Kalifornii staje się widzowi bardzo bliska, niezależnie od jego miejsca zamieszkania i orientacji seksualnej. Oczywiście piszę to tylko w swoim imieniu, ponieważ będąc realistą nie mogę pokusić się o uogólnienia w tej kwestii. Nie mogę tego zrobić w kraju, gdzie po zamieszczeniu jakiegokolwiek wpisu na fanpejdżu najpopularniejszego portalu poświęconego kinematografii, poruszającego kwestie homoseksualizmu w filmie, największym uznaniem cieszą się przepełnione nienawiścią i obrzydzeniem komentarze, a ogromna część Polaków uważa homoseksualizm za chorobę, której trzeba się pozbyć za wszelką cenę. Z czego wynika nienawiść do homoseksualistek i homoseksualistów? Wydaje mi się, że w dużej mierze z niewiedzy. Boimy się tego czego nie znamy. Jednak moim zdaniem ten, ani jakikolwiek inny powód nie jest żadnym usprawiedliwieniem dla wszelkiej dyskryminacji, zarówno na tle orientacji seksualnej, jaki i rasowej, czy wyznaniowej. Sfera intymna, jak sama nazwa wskazuje jest zarezerwowana tylko dla nas i najbliższych nam osób, dlatego nie widzę motywu, dla którego ktoś z zewnątrz miałby w nią ingerować i mówić nam jakie zachowania są dobre, a jakie złe. Wielu z Was zapewne zadaje sobie teraz pewnie pytanie "w takim razie dlaczego niektórzy homoseksualiści tak chętnie informują wszystkich wokół o swoich preferencjach, a nawet wychodzą na ulice z transparentami?". Na to pytanie najlepiej odpowie cytat z tego filmu: "jeśli pozwolisz, żeby chociaż jednemu człowiekowi odebrali jego prawa, to nie będziesz miał żadnych praw, gdy przyjdą je odebrać Tobie". Oczywiście nie mogę i nie chcę nikomu narzucić swojego światopoglądu, ale filmy takie jak "Obywatel Milk", czy "W imię" są doskonałą okazją do refleksji nad tematami, które najczęściej albo są zamiatane pod dywan, albo przyjmuje się w nich stanowisko a priori...

Człowiek na linie

Co powiedzielibyście przyjacielowi, który pewnego dnia podszedłby do Was i powiedział, że na drugim końcu świata budują dwa najwyższe budynki świata, a kiedy już powstaną to chciałby na wysokości czterystu dwudziestu metrów przewiesić między nimi linę o długości sześćdziesięciu metrów i przejść po niej bez żadnych zabezpieczeń? Zapewne większa część z Was odpowiedziałaby mu, że ten pomysł, mówiąc łagodnie jest niewykonalny... Jednak przyjaciele Philippea Petita potraktowali to wyzwanie jak najbardziej poważnie i postanowili zrobić wszystko, żeby urzeczywistnić największe marzenie swojego przyjaciela, które już w założeniu było całkowicie irracjonalne. "Człowiek na linie" to przepiękny film dokumentalny opowiadający w absolutnie ujmujący sposób o marzeniach, przyjaźni i wytrwałości. Reżyser zrezygnował z wykorzystania lektora i pozwolił, by swoją historię opowiedzieli przed kamerą jej uczestnicy. W mojej ocenie było to zdecydowanie słuszne rozwiązanie, ponieważ niesamowita pasja z jaką wypowiadane są poszczególne fragmenty całego przedsięwzięcia udziela się widzowi, który dzięki temu nie tylko bardziej wczuwa się w opowieść, ale także angażuje się w nią emocjonalnie od jej początku do samego końca. W prowadzeniu narracji pomagają unikalne zdjęcia archiwalne oraz inscenizowane rekonstrukcje wydarzeń, które zostały zrealizowane z wielkim wyczuciem, a dzięki sprawnemu montażowi czasami trudno odróżnić oryginalne zdjęcia od tych zainscenizowanych. Całość dopełnia poruszająca muzyka, a w szczególności utwór "Fish Beach", który jak żaden inny oddaje klimat towarzyszący przygotowaniom do osiągnięcia nieosiągalnego. Żeby nie psuć przyjemności z oglądania "Człowieka na linie" nie napiszę czy marzenie Philippea Petita udało się wcielić w życie, jednak ten film udowadnia, że równie ważna jak cel jest droga do niego prowadząca...

10 000 wyświetleń

Dzisiaj na moim blogu została przekroczona granica dziesięciu tysięcy wyświetleń, z czego jestem niezmiernie zadowolony. Blog powstał we wrześniu ubiegłego roku, więc nie trudno obliczyć, że średnia liczba odwiedzin "Sławek pisze" w miesiącu wynosi nieco ponad siedemset. Oczywiście przytoczone statystyki nie uwzględniają moich wejść. Zapewne dla wielu z Was ta liczba może się wydawać niezbyt imponująca, a wręcz zaskakująco niska, jednak dla mnie zdecydowanie ważniejsza od ilości czytelników jest po prostu ich chęć czytania odczuć związanych z obejrzanymi przeze mnie filmami. Myślę, że takowa chęć istnieje, a taką tezę mogę postawić nie tylko na podstawie ilości wejść na bloga, ale także na podstawie miłych słów zaadresowanych do mnie, w kontekście tego co piszę. Takie komplementy nie zdarzają się może zbyt często, ale dzięki temu wiem, albo przynajmniej żywię głęboką nadzieję, że są szczere, a co za tym idzie cieszą mnie jeszcze bardziej. Jednak mimo wszystko, skłamałbym, gdybym napisał, że w pełni satysfakcjonuje mnie liczba osób odwiedzających "Sławek pisze" i poziom interakcji między mną, a moimi czytelnikami. Zdaję sobie jednak sprawę z tego, że temat, który najczęściej tutaj poruszam, czyli szeroko pojęta kinematografia, zwłaszcza opisywana przez moją skromną osobę, nie jest w najmniejszym stopniu konkurencyjny w stosunku do na przykład blogów modowych, czy lifestylowych, które przegląda się szybciej i prawdopodobnie z większą przyjemnością, ze względu na zdecydowaną przewagę ilości fotografii nad ilością tekstu. Niemniej chciałbym serdecznie podziękować wszystkim moim czytelnikom za to, że są ze mną i interesuje ich to co mam do przekazania. Przy okazji chciałbym podziękować także mojej dziewczynie Ali i mojej siostrze Laurze za to, że często przed opublikowaniem posta czytają go i służą cennymi wskazówkami. Na zakończenie przygotowałem listę filmów, o którym miałem do tej pory okazję napisać i listę zdjęć, które wykonałem i tutaj opublikowałem. Po kliknięciu na tytuł filmu lub zdjęcia zostaniecie przeniesieni do odpowiedniego wpisu. Jeszcze raz dziękuję i zapraszam dalszego zaglądania na mojego bloga...

Filmy: Anatomia upadku, Big love, Blask, Byłem żołnierzem, Cela nr, Człowiek słoń, Drive, Drogówka, Duck amuck, Dzieci Hitlera, Dziewczyna z tatuażem, Filmy Martina Scorsese, Głębokie gardło, Grawitacja, Idioci, Idy marcowe, Krótki film o zabijaniu, Lot, Lovelace, Miłość na bogato, Motyl i skafander, Mroczny rycerz powstaje, Mrówa w ruchu 2, Niemożliwe, Nieukończony film, Odwróceni zakochani, Pamięć obozów, Piotruś i Wilk, Pogrzebany, Przyjeżdża orkiestra, Róża, Sławek, Słoń, Służące, Solista, Śmierć prezydenta, Ted Bundy, Teksańska masakra piłą mechaniczną, Telefon, Titanic, W ciemności, W imię, Wesele, Wstyd, Zabić sędziego, Żyłem jak.

Zdjęcia: Agnieszka, Ala, Bieg, Bliski wschód, Bogna, Cztery lata z Alą, Intel, Ja razy dwa, Koniec, Laura, Monika - bekstejdż, Monika, Most, Natalia, Powstaje kolejna notka, Pożegnanie, Tryptyk, Walka, Winda, Zaczynam.